Purwokerto
27 november 2016
Hallo lieve mensjes,
Daar ben ik weer. Ik heb het zo druk dat ik vergeten ben om een blog te schrijven. Ik heb t ook veel te erg naar m'n zin, dus ik wil niet naar huis. Helaas neem ik morgen afscheid van de bijbelschool waar ik nu ben, dus huileeeennnn.
Maar ik zal jullie eerst even vertellen over hoe ik hier beland ben. Na Semarang ging ik naar Purwokerto. Hier is een adoptieproject van Pikulan. De eerste vier dagen woon ik bij de projectleidster Martha. Een heerlijk bedje, mooi huis, maar helaas geen douche, dus ik schep emmertjes water over m'n hoofd. Toen vond ik 't niet zo leuk, maar nu weet ik dat je het erger kan treffen, maar dat komt straks. Deze vier daagjes bezoek ik adoptiekinderen en zing ik zelfs in de kerk. Op dinsdag mag ik naar STT Diaconos. Een paar weken geleden ben ik hier ook geweest met Pikulan, ik heb jullie er toen ook van verteld. Dit is een bijbelschool waar kinderen verblijven vanuit alle eilanden van Indonesië. Er zit bijvoorbeeld een jongen uit Papoea, maar ook jongen en meiden van Sumba, Nias en Sumatra. De meesten zien hun ouders een paar jaar lang niet, omdat het te duur is om elk jaar naar huis te gaan. Ze slapen dus in de campus. En ik mag hier ook slapen. Het bestuur is heel blij dat ik hier ben, maar ze snappen niet dat ik het fijn vind om hier te slapen. De omstandigheden zijn nou niet bepaald luxe te noemen.
Er is een huisje voor de jongens en een huisje voor de meiden. Ik slaap in een kamertje dat nauwelijks groter is dan mijn kamer en daar slapen we met 6 personen. Dat is eigenlijk ook de leefruimte. Ik mag niet in de 'douche' van de meiden komen, maar ik moet naar de douche van de leraren, omdat dat 'schoner' is. Het is nogal moeilijk om alles schoon te houden, want het is regenseizoen en dan ligt er hier overal modder, omdat er geen geld is om wat stenen o.i.d. neer te leggen. De douche is tegelijkertijd ook het toilet. Ik kan je vertellen dat je van douchen in de modder nou niet echt heel schoon wordt. Ik was 80 keer per dag m'n voeten, maar ik geloof dat ze niet meer schoon worden. Elke middag regent het, want het is regenseizoen, en dan regent het ook binnen.
Klinkt allemaal heel negatief, maar ik ben gelukkig hier. Iedereen is blij en vrolijk, want ze kunnen naar school en ze leren over Jezus en de Bijbel. We staan elke ochtend om 5 uur op (oké, ik sla af en toe even over), beginnen met bijbellezen, gebed en zingen. Daarna word er gewerkt (grond bewerken etc) en gegeten en om 8 uur begint de les. Rond 12 uur is er weer een worship, lunch en weer lessen. 's Middags word er weer gewerkt en gekookt. Na het eten voor jezelf studeren of er zijn weer lessen en rond een uur of 10 slapen. Ik heb veel vrienden gemaakt, alhoewel Engels spreken een beetje lastig is omdat er maar 2 meiden goed Engels kunnen spreken. Verder communiceer ik met gebarentaal en mijn schamele kennis van Bahasa Indonesia. Gaat me best goed af. Ik wil hier nooit meer weg. Maar helaas moet ik morgen afscheid nemen, slaap ik nog 1 nachtje bij Martha en ga ik nog voor een weekje naar Bandung. En daarna kom ik alweer thuis.
Natuurlijk heb ik wel zin om weer naar huis te gaan, maar ik wil gewoon geen afscheid nemen van de mensen hier. Ik ben hier zo gelukkig. De studenten leven zo dicht bij God. De hele dag hoor je de gitaar of keyboard en zijn er mensen aan het zingen. Overal liggen bijbels en we bidden hardop met elkaar. De helft kan ik niet verstaan, maar dat is niet erg. Ik bid in het Engels of Nederlands met hun, en dat gaat ook prima.
Morgen ga ik huilen omdat ik weg moet, maar ik wil zo snel mogelijk weer terug.
Lieve mensen, als God het wil zien we elkaar gauw weer. Laten we bidden en hopen dat ik veilig thuiskom. God bless you!
Daar ben ik weer. Ik heb het zo druk dat ik vergeten ben om een blog te schrijven. Ik heb t ook veel te erg naar m'n zin, dus ik wil niet naar huis. Helaas neem ik morgen afscheid van de bijbelschool waar ik nu ben, dus huileeeennnn.
Maar ik zal jullie eerst even vertellen over hoe ik hier beland ben. Na Semarang ging ik naar Purwokerto. Hier is een adoptieproject van Pikulan. De eerste vier dagen woon ik bij de projectleidster Martha. Een heerlijk bedje, mooi huis, maar helaas geen douche, dus ik schep emmertjes water over m'n hoofd. Toen vond ik 't niet zo leuk, maar nu weet ik dat je het erger kan treffen, maar dat komt straks. Deze vier daagjes bezoek ik adoptiekinderen en zing ik zelfs in de kerk. Op dinsdag mag ik naar STT Diaconos. Een paar weken geleden ben ik hier ook geweest met Pikulan, ik heb jullie er toen ook van verteld. Dit is een bijbelschool waar kinderen verblijven vanuit alle eilanden van Indonesië. Er zit bijvoorbeeld een jongen uit Papoea, maar ook jongen en meiden van Sumba, Nias en Sumatra. De meesten zien hun ouders een paar jaar lang niet, omdat het te duur is om elk jaar naar huis te gaan. Ze slapen dus in de campus. En ik mag hier ook slapen. Het bestuur is heel blij dat ik hier ben, maar ze snappen niet dat ik het fijn vind om hier te slapen. De omstandigheden zijn nou niet bepaald luxe te noemen.
Er is een huisje voor de jongens en een huisje voor de meiden. Ik slaap in een kamertje dat nauwelijks groter is dan mijn kamer en daar slapen we met 6 personen. Dat is eigenlijk ook de leefruimte. Ik mag niet in de 'douche' van de meiden komen, maar ik moet naar de douche van de leraren, omdat dat 'schoner' is. Het is nogal moeilijk om alles schoon te houden, want het is regenseizoen en dan ligt er hier overal modder, omdat er geen geld is om wat stenen o.i.d. neer te leggen. De douche is tegelijkertijd ook het toilet. Ik kan je vertellen dat je van douchen in de modder nou niet echt heel schoon wordt. Ik was 80 keer per dag m'n voeten, maar ik geloof dat ze niet meer schoon worden. Elke middag regent het, want het is regenseizoen, en dan regent het ook binnen.
Klinkt allemaal heel negatief, maar ik ben gelukkig hier. Iedereen is blij en vrolijk, want ze kunnen naar school en ze leren over Jezus en de Bijbel. We staan elke ochtend om 5 uur op (oké, ik sla af en toe even over), beginnen met bijbellezen, gebed en zingen. Daarna word er gewerkt (grond bewerken etc) en gegeten en om 8 uur begint de les. Rond 12 uur is er weer een worship, lunch en weer lessen. 's Middags word er weer gewerkt en gekookt. Na het eten voor jezelf studeren of er zijn weer lessen en rond een uur of 10 slapen. Ik heb veel vrienden gemaakt, alhoewel Engels spreken een beetje lastig is omdat er maar 2 meiden goed Engels kunnen spreken. Verder communiceer ik met gebarentaal en mijn schamele kennis van Bahasa Indonesia. Gaat me best goed af. Ik wil hier nooit meer weg. Maar helaas moet ik morgen afscheid nemen, slaap ik nog 1 nachtje bij Martha en ga ik nog voor een weekje naar Bandung. En daarna kom ik alweer thuis.
Natuurlijk heb ik wel zin om weer naar huis te gaan, maar ik wil gewoon geen afscheid nemen van de mensen hier. Ik ben hier zo gelukkig. De studenten leven zo dicht bij God. De hele dag hoor je de gitaar of keyboard en zijn er mensen aan het zingen. Overal liggen bijbels en we bidden hardop met elkaar. De helft kan ik niet verstaan, maar dat is niet erg. Ik bid in het Engels of Nederlands met hun, en dat gaat ook prima.
Morgen ga ik huilen omdat ik weg moet, maar ik wil zo snel mogelijk weer terug.
Lieve mensen, als God het wil zien we elkaar gauw weer. Laten we bidden en hopen dat ik veilig thuiskom. God bless you!
Sterkte bij het afscheid nemen!
En je weet het hè, "er is een tijd om te ... en een tijd om te ...", Prediker 3.
Wij kijken al uit naar volgende week woensdag! En natuurlijk bidden we voor jouw behouden thuiskomst en ook om kracht voor jou om goed afscheid te nemen.
Xxx mama
We zien altijd uit naar je volgende verhaal! Door je belevenissen aan ons te vertellen kunnen wij een heel klein beetje zien hoe het leven daar is. Fijn dat je het nu zo naar je zin heb! Het lijkt voor ons in ieder geval of dat je soms het gevoel heb dat je 1 van hun bent! Sterkte met het afscheid nemen!! Dezelfde God die voor jou en ons allemaal zorgt, zorgt ook voor hen als jij daar niet meer ben!! Goede reis volgende week!
Groetjes ome Marco
Groetjes van ma van Gemerden