Mijn tweede week in Indonesië

Dag mensen,

Wat leuk dat jullie alweer een blog van mij lezen. Neem ook een een kijkje bij de foto's, misschien word je dan ook wel heel enthousiast over Indonesië. Okee in de titel lieg ik misschien een beetje, want ik ga jullie nu ook nog wat vertellen over de eerste week. Zoals ik al in mijn eerste blog gezegd heb: ik wil elke week of elke 2 weken een blog uploaden. Het lukt helaas niet vaker, omdat ik een erg druk schema heb.

Laten we verder gaan waar ik vorige keer gestopt ben. Vorige week woensdag dus. Toen deden we nou niet echt iets heel interessants. Tenminste, we zaten de hele dag in de trein naar de plaats Purwokerto. Helaas is Indonesië iets groter dan Nederland, dus zijn de afstanden ook redelijk groot.

Donderdag was echt een hele bijzondere dag. Eerst ontmoetten we de adoptiekinderen van het project in Purwokerto. Er werden natuurlijk veel foto's gemaakt. Daarna gingen we naar de diaconos in Banyumas. Dit is een theologische school. Het is een heel arm project.Pikulan heeft de grond betaald en het gebouw gefinancierd. Het is dus niet vanaf het begin een project van Pikulan geweest. Er wonen 65 studenten vanuit heel Indonesië. Deze jongeren, van ongeveer mijn leeftijd of iets ouder, zien hun ouders 4 jaar niet. Er is geen geld om in een vakantie even terug te gaan, want een vliegticket is veel te duur. Je zag ook bijna geen telefoons, wat dus betekent dat ze echt geen contact hebben met het thuisfront. De kokkin krijgt ongeveer 25 euro in de maand om voor al deze kinderen te koken. Later hebben wij een collecte gehouden in de bus en hebben wij dat geld aan haar gegeven. Ze zei dat dit echt een wonder was omdat ze de afgelopen nachten heeft liggen huilen in d'r bed omdat ze niet wist wat ze de kinderen te eten moest geven. De kinderen slapen in een klein kamertje met z'n veertienen, en hebben met z'n allen 2 hurktoiletten ter beschikking. Op deze school leren ze ook handenarbeid, omdat ze na hun school weer teruggaan naar hun geboortedorp, maar daar kunnen de mensen zich geen dominee veroorloven. Zodoende kunnen ze dan toch voor hun onderhoud zorgen.

De dag daarna, op vrijdag, zaten we opeens in een rijke wereld. We werden op bezoek gevraagd bij de regent. Er waren veel verslaggevers bij. Er werden constant foto's gemaakt. We gingen met de regent op bezoek bij een school. Er reed beveiliging achter, naast en voor onze bus. Daarna gingen we met de regent naar een pepermuntfabriek. De vrouwen die daar werken, krijgen 10 seconden om 1 rolletje pepermunt te verpakken. Ze werken 7 uur per dag, 6 dagen in de week en per dag verdienen ze €1,40. Maar ze zijn blij dat ze tenminste werk hebben. Toen gingen we met paard en wagen naar de rijstvelden om daar te gaan eten. De volgende dag stond mijn hoofd in de plaatselijke krant. Best leuk wel.
Op zaterdag reden we door naar Semarang. Daar is het altijd of warm, of heel warm. Deze keer was het heel warm, ik denk wel 40 graden. Het was een hele lange rit, we zaten wel 8 uur in de bus

Op zondag beginnen de kerkdiensten overal om 7 uur, maar er was een speciale dienst voor ons geregeld om 9 uur, dat was wel prettig. Er werd veel gezongen en er werden veel muziekinstrumenten gebruikt. Daarna maakten we kennis met de adoptiekinderen van het project. Het ging allemaal vet chaotisch en vooral als het zo warm is word je daar niet heel vrolijk van. Daarna gingen we nog wat kerken bezichtigen.
Op maandag gingen we nog even op bezoek bij het project in Semarang. Hier zijn kleine microkredietjes en kinder- en bejaardenprojecten. We hebben maar een klein gedeelte kunnen zien.

Op dinsdag, woensdag en donderdag waren we in Solo en hebben we 2 schooltjes bezocht en een kraamkliniek. Ik heb daar ook veel met de locals gepraat, voor zover dat mogelijk was in het engels.

Wat mij vooral opvalt aan Indonesië is dat er zoveel mensen niks doen. Maar dan ook echt niks. Het winkelpersoneel staat een beetje tegen elkaar te leuteren en als we in de bus zitten en langs straatwinkeltjes rijden, zit iedereen met z'n telefoon voor z'n winkel, of ze liggen midden op de stoep te slapen. Maar dat is echt de cultuur. We hebben 2 vaste buschauffeurs die ons overal naar toe rijden en overal waar ze moeten wachten gaan ze slapen. Je kan ook heel goed aan mensen zien als ze arm zijn, want dan hebben ze altijd te grote schoenen.

Als ik Indonesië zou moeten beschrijven in drie woorden dan is dit mijn antwoord:
- dansen
- zingen
- gastvrijheid

Overal waar je komt, zie je dit. Je krijgt overal eten, niet dat ik daar zo blij van wordt, maar het is wel heel goed bedoeld.

Ik heb al wel gemerkt dat ik niet zo fan ben van dat Indonesische eten. Gelukkig was er van de week een keer patat en vandaag lag er in het hotel pasta en aardappels. Gelukkig weer eens wat anders dan rijst en bami

Dankjewel voor het lezen van mijn blog. Sorry alstie een beetje te lang is, ik zal volgende week wat sneller proberen een blog online te zetten.

Zoals de Indonezen het hier zeggen (de christelijke dan): God bless you!